Nazywam się Ewa Lewandowska. Ceramika jest moją pasją. Rozwijam ją od ponad 20 lat.
Moim pierwszym nauczycielem toczenia naczyń na kole garncarskim był ceramik Bogusław Dobrowolski, który prowadzi pracownię ceramiczną w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
Później trafiłam do ceramika Remigiusza Gryta w jego pracowni w Bielsku Białej.
Kolejne nauki pobierałam od ceramików zapraszanych przez Penelope Vallejo Gomez w Hiszpanii w jej pracowni w Santa Maria de Palautordera oraz od niej samej. Do tej pory moimi nauczycielami byli tam Eddie Curtis i Jeff Shapiro, którzy przez lata uczyli się ceramiki od najlepszych mistrzów w Japonii.
Pierwszy bezpośredni kontakt z japońskim mistrzem miałam tam w 2019 r.
Był to Kato Hiroshige, który w dwunastym pokoleniu kultywuje w Seto w Japonii tradycję tworzenia naczyń w duchu mingei. Byłam też na kursie z Willy Van Bussel, który specjalizuje się w robieniu na kole bardzo cienkich naczyń z porcelany. Moimi nauczycielami byli też: Grzegorz Ośródka, mistrz detalu w ceramice i budowniczy ceramicznych pieców na drewno, oraz Dariusz Kużniak, który specjalizuje się w szkliwach krystalicznych.
Bardzo wiele zawdzięczam Klaudii Gawin, dzięki uprzejmości której mam możliwość wypalania prac w piecu na drewno, oraz Emilii Musiał, która chętnie dzieli się ze mną swoim bogatym ceramicznym doświadczeniem. Jestem też wdzięczna rzeźbiarzowi Rafałowi Frankiewiczowi za towarzyszenie mi w artystycznej drodze.
Moją największą ceramiczną przygodą był miesięczny pobyt w pracowni ceramicznej mistrza Kato Hiroshige w Seto w Japonii na przełomie czerwca i lipca 2023 r. Poznawałam tam tajniki codziennej pracy mistrza, uczyłam się praktykowanych przez niego od pokoleń technik pracy na kole, malowania wzorów na pracach, szkliwienia, tworzenia form, robienia własnych narzędzi garncarskich. Doświadczyłam codziennego rytmu pracy i odpoczynku mojego mistrza.
Poznałam zaprzyjaźnionych z mistrzem ceramików. Uczestniczyłam w indywidualnym kursie sztuki nerikomi prowadzonym przez Tetsuo Nagae. Odwiedziłam centra ceramiczne w Seto, Tokoname, Tajimi i Kioto. Widziałam imponujące piece komorowe noborigama. Zwiedziłam dziesiątki galerii. Mam nadzieję przełożyć te doświadczenia na własną pracę z gliną i w kontakcie z osobami, które odwiedzają moją pracownię.
Dlaczego lepię?
Lepię, bo lubię rwąca rzekę i spokojną taflę jeziora
Lubię piasek z plaży przesypujący się między palcami.
Lubię mokre błoto z kałuży na rękach i to, że nie da się go zmyć deszczem.
Lubię ogień i zapach dymu.
Lubię suche powietrze i drobny pył z wysuszonej gliny.
Lubię twardą skałę i grząską bagienną łąkę.
Lubię spokój, ale też i wirowanie.
Lubię kiedy czas stoi i kiedy płynie szybko.
Lubię dotykać, ugniatać, gładzić, głaskać, polerować kamieniem jak inni przede mną.
Lubię decydować czy już, czy jeszcze trochę, czy jeszcze nie, czy nareszcie.
Lubię patrzeć na gorące piece.
Lubię czekać na spodziewane i niespodziewane.
Lubię dziękować popiołom.
Jestem gliną.
Warsztaty dla dzieci
czwartki
16:00-17:00
piątki
16:00-17:00
Warsztaty dla dorosłych
czwartki
17:00-19:00
piątki
17:00-20:00